دو شعر از ساناز داودزاده فر

سکوت، زبانِ رسمی این روزها

بی‎تفاوتی، دردی بی دارو

و دروغ، رایج‎ترین غذا بعد از فست فود

1

صدایمان دیگر نیست

تا حرف‎های تو را

در تنهایی‎مان زمزمه کنیم

تو رفته‎ای

سکوت، زبانِ رسمی این روزها

بی‎تفاوتی، دردی بی دارو

و دروغ، رایج‎ترین غذا بعد از فست فود

همه هستیم

شنیده نمی شویم

و گفتگو

خنجری از پشت

میان دو کتف هم فرومی‎کنیم

به مرگ دیگری راضی

و زندگی، نارضایتی مطلق

در بهترین حالت

شهروندی هستیم

عادی

که به دیوانگانِ حاکم

عادت داریم

صدایمان دیگر نیست

و تو که صدا بودی

رفته‎ای

زیرِ خروارها سکوت

به این فکر می‎کنیم

مرده‎ات برگردد

و جایِ همه که سکوت کرده ایم

دوباره صدا باشد

ای مرده

برگردد

ای مرده

مرده‎ی تو هنوز عشق دارد

سال‎هاست

خشکسالی

شبیه تو را داریم

2

فریادهای‎مان را

در پرونده‎های قطور بی احساس

بندهای وحشتناک با انفرادی‎های زبان نفهم

اداره‎ی گزینش کور با کارمندان معلول فکری

وام با سود بیست و چند درصدی بی برکت

کار با حداقل دستمزد اگر پیدا شود

و زندگی را در زیر خطِ تیزِ فقر

جا گذاشته‎ایم

از ما سکوتی مانده

سرد، تاریک، نم‎دار، تلخ

که  داعش

سرگردانی پناهندگان در مرزهای اروپا

جنگ در خاورمیانه

رسیدن سن اعتیاد و فحشا به سیزده سال و ...

مهم نیست

مهم یارانه‎ی نقدی

و شکمی که هر روز باید سیرش کرد

ساعت‎های بی زندگی

دیر می‎گذرند.

بی فریاد

آدم‎ها

توده‎ی گوشتی

پیچیده در لباس

برای آن که بو نکنند،

راه می‎روند

می‎خوابند.

خوشبختی زندگی این است

آخر

تمام می شود

بی آنکه بدانیم

بهشت

آرامشی بود

رویِ زمین

به ما نرسید

و جهنم یعنی

توده ی گوشتی بودی

سعی کرده‎ای تا مرگ

فقط

بویِ مرده‎ات بیرون نزند.

*ساناز داودزاده فر از شاعران شعر آزاد است. اشعار او در نشریات داخل و خارج از ایران منتشر شده و مجموعه شعر از مجموعه "روی حروف مرده راه می روم" از آثار اوست.