عبدالباقی / شعر به دو زبان فارسی و انگلیسی / مجید نفیسی

از او می‌پرسیدم: "عبدالباقی! کی مرا با خود
                            به ته چاه خواهی برد
                                تا چون تو در تاریکی
                                    دلِ سنگ را بشکافم
                                        و راهی به سوی آب بیابم؟"

آبی که به ساحل دست می‌کشد
چونان من است که با عصای سفیدم
به زمین، تقه می‌زنم
تا راهی به آن سوی آب‎ها بجویم
به سرزمینِ کودکیم
به عبدالباقی
مقنّیِ تقریبا نابینایی که گاهی
رختِ نو به تن می‌کرد
دوقلوهای زالش را به بغل می‌گرفت
و به خانه‌ی ما می‌آمد.

من شگفت‌زده می‌ایستادم
به پلک‎هایش نگاه می‌کردم
که زیرِ نقابِ کلاه، بهم می‌خورد
تا تاریکی بپراکنَد
و از او می‌پرسیدم:
"عبدالباقی!
کی مرا با خود
به ته چاه خواهی برد
تا چون تو در تاریکی
دلِ سنگ را بشکافم
و راهی به سوی آب بیابم؟"

مجید نفیسی
سی‌و‌یکم اوت دوهزار‌و‌هفده

Abdol-Baqi

By: Majid Naficy

The water that touches the seashore

Is like I who with my white cane

Tap the ground to find a way

Toward the other side of the ocean

To the land of my childhood

To Abdol-Baqi

An almost-blind well-digger who sometimes

Put on new clothes

Carried his albino twins at his bosom

And came to our house.

I stood transfixed

Watching him bat his eyelids

Under his visor

To disperse darkness.

I asked him:

“Abdol-Baqi!

When will you take me

To the bottom of the well

So that like you in darkness

I can pierce the heart of rock

And find a way toward water?”

Majid Naficy

August 31, 2017