دَهری / شعر به دو زبان فارسی و انگلیسی / مجید نفیسی

هر شب در خواب / به روستای خود بازمی‎گردم / به جوی پُرآبِ کاریز و ساعت آبیِ میراب / که با فرورفتنِ آرامِ پیاله‎ی سوراخ‎داری در آبدان، زمان را می‎سنجید / و سهمِ آبِ هر کِرت را اندازه می‎کرد.

دَهری

من دَهری‎ام*
دَهر، خدای من است.
هر صبح بر سکوی سنگیِ سرا می‎نشینم
و از پشت پلک‎های بسته
گذرِ زمان را گواهی می‎دهم.
مردم از کنارم می‎گذرند
سکه‎ای می‎اندازند و می‎پرسند:
"آقا زمان! ساعت چند است؟"
آن‎ها می‎دانند که من ساعت ندارم
با این همه وقت را دقیق می‎دانم.
رهگذران، ثانیه‏های ساعت من‎اند
و پرتوِ آفتاب، ثانیه شمارِ آن.

هر غروب، عابران به خانه بازمی‎گردند
و ساعتِ آفتابیِ من خاموش می‎شود.
پس کاسه‎ی پولم را برمیدارم
و به درون خانه می‎روم.

هر شب در خواب
به روستای خود بازمی‎گردم
به جوی پُرآبِ کاریز
و ساعت آبیِ میراب
که با فرورفتنِ آرامِ پیاله‎ی سوراخ‎داری در آبدان
زمان را می‎سنجید
و سهمِ آبِ هر کِرت را اندازه می‎کرد.

افسوس!
رویای من چه زود به کابوس می‎کِشَد.
می‎خواهم پیاله‎ی شناور را غرق کنم
و زمان را به بند کِشم
در آستانه‎ی آن شبِ خونین
هنگامی که در کنار کاریز
زیر ضربِ چوبدستی‎ها
پیشانی من فاق برداشت
و پرده‎ی چشم‎هایم پاره شد.

به زمان نفرین میفرستم که مرا غارت کرد
به زمان نفرین میفرستم که چشمانم را پوشاند
به زمان نفرین میفرستم که کاریز را خشکاند
به زمان نفرین میفرستم که کِشت را سوزاند
به زمان نفرین میفرستم که یاران را تاراند
آنگاه چون انسانی خشمگین
که بر خدای خود شوریده
غیظ فرومی‎بَرَم
و پناه می‎جویم به این خدای بی‎زمان
به زمان که دستان مرا پُر خواهد کرد
به زمان که چشمان مرا روشن خواهد کرد
به زمان که کاریز را پُر آب خواهد کرد
به زمان که کِشت را آباد خواهد کرد
به زمان که یاران را همنشین خواهد کرد.
ای زمان!
تو هم خدای منی
هم اهریمن.

من دَهری‎ام
دهر، خدای من است.
هر صبح بر سکویِ سرا می‎شینم
و از پشت پلک‎های بسته
گذرِ زمان را گواهی می‎دهم.

مجید نفیسی
پانزدهم ژانویه ۱۹۸۷

*- آزاداندیشانِ دهری، جهان را قدیم می دانستند و زمان را بی آغاز و پایان. عُمَر خیام در برخی از رباعی هایش به این گرایش نزدیک می شود.

The Eternalist

*I am an eternalist

.Time is my God
Every morning

I sit on a stone sofa

In front of my house

And witness the passage of time

Behind my closed eyes

,People pass by

:Throw coins and ask me

“!Mr. Time

”?What time is it

They know I have no clock

.And yet know the exact time

The passersby are the seconds of my clock

And the ray of the sun

.Is its second hand

Every evening

The walkers return home

And my sun clock goes off.

So I take my bowl of coins

And go inside the house.

Every night in my dreams

I return to my village

To a stream flowing from underground

And the water master’s clock

Which measured time

By gradually sinking a holed bowl

Into a pot of water

And giving each farmer a portion of the flowing water.

!Alas

.My dreams quickly lead to nightmares

I want to sink the floating bowl

And stop time

At the threshold of that bloody night

When at the village stream

My forehead cracked

And my retinas were torn

Under the blows of walking sticks.

I curse time for robbing me

I curse time for blinding  my eyes

I curse time for drying the stream

I curse time for burning the farms

.I curse time for dispersing my loved ones

Then like an angry man

,Who has rebelled against his God

I swallow my anger

And take refuge in this timeless God

Time which will fill my hands

Time which will lighten my eyes

Time which will overflow the stream

Time which will prosper the farms

.Time which will return my loved ones

!Oh Time

You are both my God

.And my Satan

I am an eternalist

.Time is my God

Every morning

I sit on the stone sofa

In front of my house

And witness the passage of time

.Behind my closed eyes

Majid Naficy

January 15, 1987

* The eternalists (dahris) were freethinkers who believed the world was not created and time had no start or end. In some of his quatrains the great eleventh-century Persian poet and astronomer Omar Khayyam expressed similar views.