نرگس / داستان کوتاه / اسماعیل یوردشاهیان

بلند شد غروب بود. از غروب خوشش نمی آمد اما بايد می رفت به در خانه اش کنار درمانگاه رسيده بود. دوباره صدای آواز گرفته‎ی پرنده ای آمد. نگاه به بالا به آسمان انداخت. جز تيرگی شامگاه و ابر چيز ديگری نبود. باران تمام صورتش را خيس کرد و اشکهايش را شست. 

 نرگس

- نرگس – نرگس نرو

نرگس در را گشود و رفت، آواز گرفته‎ی پرنده‎ای به گوش رسيد و بعد باد سرد در عرصه‌ی حيات خانه پيچيد  و از فراز بام‎ها گذشت و نم باران را در هر سو پراکند.

- نرگس نرو صبر کن. کمی فکر کن، نبايد با عجله قضاوت کنی شايد همه اين‎ها، آن چه که می‎گويند دروغ باشه.

- نه دروغ نيست. بايد بروم، من هم مقصرم، روزی که پدر گفت او از ما نيست ازش دور شو، بايد دور
می شدم، حالا ديگر بايد تمامش کنم.

از روی پل رودخانه که می گذشت غرش طغيان رود گل‎آلود که به سرعت جريان داشت وحشت زده‎اش کرد.

-   اگر تونبودی نرگس، اگر تو را نداشتم، آرزو می کردم که ای کاش به اين جا نيامده بودم

-   چرا؟

-   نمی دانم از روزی که به اين جا آمده‎ام هميشه احساس تنهايی می‎کنم. حس می‎کنم وارد دنيای ديگری شده ميان مردمی هستم که جور ديگری زندگی می‎کنند. همه در گذشته به سر می‎برند.
ای کاش می توانستم برای آنها کاری انجام دهم، من برای آسايش اين مردم حاضرم هر کاری بکنم.

-   هر کاری؟

-   هر کاری برای آنها و برای تو.

باران دوباره شروع به باريدن کرد. چند اتومبيل به سرعت از کنارش گذشتند سگی لنگ لنگان به طرف ديگر خيابان دويد. صدای گريه و زاری زنی که از دور به گوش می رسيد تمام وجودش را به درد آورد.

-   نرگس نرو، شتاب نکن، شايد همه آنها دروغ باشه

-   نه دروغ نيست.

دو سال پيش روزی که نخستين بار همديگر را ديديم پزشک جوانی بود که تازه درسش را تمام کرده به شهر کوچک و درمانگاه محله‎ی ما آمده بود.  سرما خورده ومريض بودم به درمانگاه رفتم با خوشرويی معاينه‎ام کرد نسخه نوشت، سفارش کرد که استراحت کنم و گفت:

- خانم معلم بهترين دوا استراحت است، حتما استراحت کنيد.

چندی بعد در عروسی پسر يکی از همسايه ها دوباره همديگر را ديديم تا مرا ديد حالم را پرسيد و گفت:

- حالتان چطوره؟ سرماخوردگی رفع شده؟

نتوانستم چيزی بگويم فقط به زمزمه تشکر کردم. بعد هنگام رقص دسته جمعی کنارم آمد وقتی دستم را گرفت تمام وجودم لرزيد هيچ وقت آن شب را فراموش نمی‎کنم.

-  آه عشق، عشق چه بر سرم آوردی.

نامه نوشـت، نامه دريافت کرد، تلفن زد. همديگر را ديديم نه يک بار، چندين بار

-  بيا با هم ازدواج کنيم. بيا عروس من شو.

-  نمی توانم، نام مرا به نام کسی ديگر، به نام پيرمردی خوانده‎اند. مرا دختر به دختر داده‎اند.

- نه اين کار درست نيست.

- اين يه رسمه

- بيا فرار کنيم، پنهانی با هم ازدواج کنيم.

- دلم می‎خواهد اما می‎ترسم.

- نرگس شجاع باش. تو خلاف نمی‎کنی، آنها هستند که خلاف می‎کنند. اگر دخالت کنند و مزاحم شوند من شکايت می‎کنم.

-  نمی توانم.

اما چندی بعد تصميمم را گرفتم و به مادر گفتم. مادر با اين که در ظاهر مخالف بود اما در باطن موافق و خوشحال بود. تشويق می‎کرد که شجاع باشم. پدر و برادرام مخالف بودند.

پدر می‎گفت: او از ما نيست، اگر هم می‎بود ، اين خلاف رسم قبيله و قول منه. من قول داده‎ام و نام تو را به نام تمرخان خوانده‎ام.

برادرام خشمگين بودند:   

- می‎خواهی بی آبرويمان کنی؟

 بزرگتر فحش داد و شلاق زد وکوچکتر که کمی صميمی و مهربان بود شروع به نصيحت کرد و مرتب می گفت:

-  تو بايد او را فراموش کنی. او از ما نيست. غريبه است.

-  خوب باشه

-  بترس نرگس، او روزی شرمنده‎ات خواهد کرد.

"نمی خواستم خاکستر نشين تاريک‎خانه‎ی پيرمردی شوم ."

گريست و به راهش ادامه داد.

- نرگس نرو، کمی صبر کن. شايد همه آن چيزهايی که می گويند دروغ باشه

- نه دروغ نيست.خودش گفت که شکايت می‎کنه.

هيچ راه و چاره ديگر نمانده بود. قرار گذاشتيم به يک شهر ديگر رفته و پنهانی با هم ازدواج کنيم. صبح زود شناسنامه، پول و جواهر و لباس‎هايم را تو کيفم گذاشتم به بهانه مدرسه و کار، خانه پدر را ترک و به خانه او رفتم و با هم به شهر ديگری رفتيم و ازدواج کرديم. چند روز بعد وقتی فرار و ازدواج ما به گوش خانواده رسيد، توفان خشم به پا شد. مادر نگران بود. پدر پيغام فرستاده بود که طردم کرده است و برادرها خشمگين تهديد به تنبيه و انتقام کرده بودند. ترسيده بودم.

-  شتاب کن عزيز من، سرورم، سردارم، شتاب کن، جان و دلم مال توست. نفسم، حيای زندگيم، همه چيزم مال توست، شتاب کن تا شب نشده از اين شهر برويم.

- از اين شهر برويم؟

- بله

- برای چی؟

- اين جا بمانيم آنها ما را می‌کشند. پدر مرا طرد کرده قوم و قبيله  هم همينطور. اگر بمانيم آنها حتما ما را می کشند.

- ولی ما که خلاف نکرده‎ايم.

-  چرا کرده‎ايم، من رسم و قول خانواده و قوم و قبيله را شکسته‎ام، من اجازه نداشتم با تو ازدواج کنم.

-  ولی تو مرا دوست داشتی

-  بله

-  ما همديگر را دوست داشتيم.

-  بله

-  تو به خاطر عشق‎مان اين کار را کرده‎ای. تو خواستی که زن من شوی و حالا زن من هستی مهم اينه. ما با هم اين جا می‎مانيم و زندگی می‎کنيم.

-  نمی گذارند.

-  نمی توانند، اگر مزاحم شوند. من شکايت می‎کنم.

-  تو اين کار را نمی‎کنی.

-  چرا می‎کنم. شجاع باش نرگس ما بايد بعضی چيزها را عوض کنيم. تو معلم هستی، بايد به فکر بچه‎ها، شاگردهايت باشی.

بارش باران تند شده بود. به زحمت می توانست راه برود. دو زن از کنارش گذشتند زير لب چيزی را زمزمه کردند.

آه ای کاش آن خبر را نمی‎شنيد، يک هفته بعد، ظهر همين امروز آن خبر را شنيد. دختر همسايه‎شان، دوست دوران کودکی‎اش کمی از ظهر گذشته بود که خبر آورد. آه ای کاش به خانه پدر نمی رفت.

وقتی خبر را شنيد آسيمه و پريشان به طرف خانه پدرش دويد. به نزديک خانه که رسيد اوضاع را آشفته ديد همه جا توسط مردان و سربازان مسلح قرق شده بود. يکی که از نزديکش می گذشت آرام گفت:

-  نرگس برگرد. برادرانت را گرفته‎اند.

باور نکرد دويد. رفت توی خانه. در خانه همه پريشان بودند، تا رسيد مادرش گفت: راحت شدی. برادرانت را لو داد.

لرزيد: نه اين درست نيست او اين کار را نکرده.

- ولی کرده.

رو به پدر کرد پدر رو برگرداند. رفت هفت تيرش را برداشت آورد کنار دست او گذاشت و در را گشود و رفت.

ديگر هق هق گريه مادر بود و نفير و نفرين ديگران.

پس درست است.  بلند شد غروب بود. از غروب خوشش نمی آمد اما بايد می رفت به در خانه اش کنار درمانگاه رسيده بود. دوباره صدای آواز گرفته‎ی پرنده‎ای آمد. نگاه به بالا به آسمان انداخت. جز تيرگی شامگاه و ابر چيز ديگری نبود. باران تمام صورتش را خيس کرد و اشک‎هايش را شست.

-  نرگس نرو. اين کار را نکن.

-  نه بايد بروم.

در خانه را گشود. بالا رفت. در اطاق نشيمن مشغول تماشای تلوزيون بود. تا او را ديد بلند شد و نگران پرسيد:

-  چه شده چرا رنگت پريده، چرا گريه کرده‎ای؟

-  تو گفتی؟

-  چه را؟

-  برادرامو تو لو دادی، برادرامو تو لو دادی؟

چهره اش درهم رفت. رو برگرداند و گفت:

-  شرم کن نرگس اين کارها کار من نيست. من هم مثل آنها هستم. من هرگز کسی را لو نداده و نمی دهم

-  ولی گفته‎اند تو گزارش کرده‎ای

-  من!؟

-  بله تو.

-  نه.

-  آه چرا؟

صدای گلوله در صدای باد پيچيد. ساعتی بعد در خيابان سرگردان می گشت. اتومبيل ماموران را ديد که به طرف درمانگاه می رفت.

مرد رهگذری به همراهش آرام گفت: دکتر هم لو رفت.

باران سرد، باد پريشان، سرمای برف، صدای شب چرا در جانم می پيچيد. نه زخم نزنيد، حرف زبانم شويد. کلمه‎ام، صحبتم، درد و دلم، رازم

زار زار گريست از شهر خارج شد و رو به دامنه‎ی کوهستان نهاد... در دامنه کوهستان در شيب ملايم مشرف به دشت درخت بلوط بلند و تناوری بود که از کودکی آن را می شناخت. رفت مثل دوران کودکی زيرش ايستاد. درخت بزرگ بود و شاخه هايش را مثل چتر همه جا گسترانده بود.

به تنه ی درخت تکيه داد ونگاه به اطراف انداخت. همه جا پوشيده در سکوت و تاريکی محض بود. باران ديگر مبدل به برف شده بود و باد سرد می‎وزيد. تنه درخت را آغوش گرفت و بالا رفت. وقتی از شاخة قطورش آويزان شد غوغای غريبی در سرش پيچيد. صبح روز بعد تن خشک و يخ زده اش را از شاخه درخت چيدند.