همسرایانِ زنی که یک شب "باد او را با خود بُرد" / شعر / اسد رخساریان

ما بسیاریم

و تصویری داریم

از زنی که به خدا هم شک کرد

و از پیله ­ی تنهایی خود بیرون آمد

و "دست­های جوانش را در باغچه کاشت."

 خواهرم می­گوید:

در باغچه ­ی خانه ­ی من

دست­هایی شده سبز˚

دست­های یک زن،

که همه می­دانند

یک شب سرد و سیاه

"باد او را با خود بُرد."

دست­های او

در باغچه­ ی خانه­ ی دوستانم هم دیده شده

   گوییا او "درگودی انگشت­های جوهری ­اش

                                    تخم پرستو دارد."

دوستانم با الهام از او

که اسیرِ غمِ تنهایی بود

و سرِ خود را پیوسته

به در و دیوارِ زندانِ درونِ خود می­کوبید 

می­خوانند:

ما از این زندان می­آییم

از این محبسِ تاریکِ هزاران ساله˚

که ز هر روزنه ­اش

"وزشِ ظلمت" را

در رگانِ تنِ خود می­شنویم؛

تنِ ما را می­گدازد انکار!

روحِ ما را می­گدازد اجبار!

خواهرم می­خندد

و غمی که ریشه­ های جانش را سوخته است

چون یک ستاره­ ی دنباله ­دار

از آسمانِ نگاهش می­گذرد.

برمی­خیزد

می­خواهد برود

ولی از رفتن باز می­ماند.

می­گوید:

دست و پایم در زنجیر است

حلقه ­های این زنجیر

همه ازجنسِ تهدید

و هم تحقیر است.

امّا ما بسیاریم

و تصویری داریم

از زنی که به خدا هم شک کرد

و از پیله ­ی تنهایی خود بیرون آمد

و "دست­های جوانش را در باغچه کاشت."

او آنک در دست­هایش شده سبز.

ما هم نیز در راهیم

     می­آییم، می­آییم، می­آییم. 

خواهرم می­خندد.

نوامبر ٢۰۱۴

سطرهایی را که در گیومه قرار دارند، از شعرهای "باد ما را خواهد برد" و "تولّدی دیگر"، فروغِ فرخزاد برگرفته­ ام؛ البته با تغییراتی نامحسوس در رابطه با معناهایی که در این شعر آمده­ اند. چه، نوشتنِ این شعر با هدفِ ارائۀ تصویری از خود فروغ به عنوانِ یک زنِ مبتکر در زمانِ خود انجام گرفته است، و مهمتر از آن، پیدایشِ نسلِ تازه ­ای از زنان که در بسیاری از زمینه­ های اجتماعی امروز "فروغ"های زمانۀ خویشند.