دو شعر برای عباس کیارستمی از: علی آزادی و آرش پورسیاوش

عباس کیارستمی٬ کارگردان مطرح فیلم مستند و سینمای ایران، در سن ۷۶ سالگی، پس از یک دوره طولانیِ بیماری در پاریس درگذشت. عباس کیارستمی، تنها برندۀ ایرانی نخل طلای جشنواره فیلم کن، هم‎زمان با فیلم‌سازی، در هنرهای عکاسی و نقاشی هم فعال بود. کیارستمی از نگاه بسیاری از منتقدان و فیلمسازان جهان مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین کارگردان ایرانی بود و بارها نشریات مختلف او را به عنوان یکی از بهترین کارگردانان جهان انتخاب کرده بودند. 

تارنمای پرتو، درگذشت این هنرمند برجستۀ ایرانی را به خانواده کیارستمی، دوستان و همه علاقمندان آثار او، تسلیت می گوید. 

"گیلاس"

علی آزادی

هزار سال پیش
شایدهم هزارسال بعد
-آخرمی دانی
دراین فاصله پلکی هم نمی توان زد
می توان؟-
می خواست‎ام گیلاسی بردارم از درخت
اما سبدِ خالی
مرا به میوه‎های دیگری حواله می‎داد!
داد زدم :" من فقط گیلاس می‎خواهم گیلاس! "
***
هزارها سال بعد
یا هزارها سال پیش
-درست نمی‎دانم-
سبد
زیر درخت گیلاس
هم‎چنان خالی بود
خالی خالی!
وتو با گیلاس‎ها
برشاخسار خفته بودی!

----------------------------------------------------------------------------------

خانه دوست همانجاست که من میدانم

آرش پورسیاوش

بی جهت نیست که من،

خانه دوست چنین می‎بینم

هرکجا هست در آن

شادی و حس غریبی دارم

شاخه‎هائی همه سبز

کوه‎هائی همه زیبا و قشنگ

جوی‎هاش پر از آب روان

باز از من می‎پرسی:

خانه دوست کجاست؟

خانه دوست، همانجاست که من میدانم

و ترا آنجا خواهم دید

و ترا، تا ابدیت به بر خواهم داشت

لحظه‎ها را این بار

به غنیمت خواهم برد

خانه دوست همانجاست که تو

درکنارت، نفسم تازه کنی

قفسم پاره کنی، بندها بازکنم

جان رها ازمن وما

تن عریانم را

با نفس‎های توام تازه کنم

خانه دوست همانجاست که تو آنجائی

خانه دوست همان است که تو آنجائی

"آرش پورسیاوش"