دسترسی به بزرگترین کتابخانه و مرکز اسناد شکنجه در جهان
کتابخانه و مرکز اسنادِ انستیتوی دیگنیتی (Dignity- Danish institute against Torture) بزرگترین کتابخانه و مرکز اسناد شکنجه و پیامدهای آن در جهان است.
در اکتبر 1366 (1987) پس از ده سال تلاش، مرکز توانبخشی و پژوهش در باره قربانیان شکنجه Rehabilitation and Research Centre for Torture Victims (RCT) با هدف ایجاد مرکزی جهانی برای گردآوری اسناد، مدارک و پژوهشهای موجود در باره شکنجه، قربانیان شکنجه و توانبخشی شکنجه شدگان، به طور رسمی در کپنهاگ پایتخت دانمارک گشایش یافت.
در همین سال با کمک بنیاد L. C. Skaggs & Mary Skaggs Foundationکه مرکز آن در امریکاست، ابزار لازم برای ثبت الکترونیکی اسناد و مدارکِ گردآوری شده در RCT فراهم گردید تا بشود آن ها را در سراسر جهان در اختیار همگان گذاشت.
پس از گشایش این مرکز و کتابخانه، با توجه به استقبالی که از آن شد، سِوِن اریک باون کریستنسن Svend Erik Baun Christensen رئیس و یکی از بنیانگذاران آن، نیاز به گسترش چنین مرکزهایی را در جاهای دیگر جهان پیشنهاد کرد و در پی آن مرکزهای همانندی در اسلامآباد در پاکستان (1991)، بولونیا در ایتالیا (1991)، و برلین در آلمان (1992) گشایش یافتند. مؤسسه ای که در برلین است زیر نام Behandlungszentrum für Folteropfer یا bzfo فعالیت میکند که نشانی آن را در زیر می بینید:
مرکز توانبخشی و پژوهش در باره قربانیان شکنجه (RCT) در سالهای (1372) 1993 و (1373) 1994 با همکاری مدرسه کتابداری دانمارک، سازمان پناهندگی دانمارک و سازمان حقوق بشر دانمارک دو سمینار بزرگ آموزشی در کپنهاگ برپا کرد که افرادی از 31 کشور جهان در آن شرکت کردند. در سالهای بعد نیز (RCT) در سطح گسترده ای در دانمارک و بسیاری از کشورهای دیگر اقدام به آموزش تکنیک و پرنسیپ های گردآوری و نگهداری این گونه اسناد کرد. هدف از این گردهمایی ها این بود که تجربه های به دست آمده در اختیار کتابداران، متخصصانِ رشته اطلاعات و مبارزان حقوق بشر که در این زمینه بی تجربه بودند، قرار گیرد.
رفته رفته این مرکز اسناد (RCT) در همه جهان به رسمیت شناخته شد و از سال 1985 همکاری با "سیستم جهانی اطلاعات و اسناد حقوق بشر" (HURIDOC) را آغاز کرد که سه سال پیش از آن با هدف گسترش آگاهی در باره روشهای ثبت، پخش و انتشار اسنادِ مربوط به زیر پا نهادن حقوق بشر، در ژنو پایه گذاری شده بود. HURIDOC برای ثبت چنین اسنادی استانداردهایی را مدوّن کرد که مورد استفاده مرکز توانبخشی و پژوهش در باره قربانیان شکنجه (RCT) قرار گرفت. این مرکز در سال 2012 (1391خورشیدی) تغییر نام داد و ما امروزه آن را به نام دیگنیتی (به معنای ارزش و کرامت) میشناسیم.
بزرگترین و مهمترین مشخصۀ مرکز اسناد و کتابخانه دیگنیتی که درجهان بی همتاست، پایگاه اینترنتی آن است که اکنون شامل بیش از 50.000 سند، گزارش، مقاله، کتاب، فیلم، عکس و ادبیات شنیداری در مورد شکنجه، پیامدهای شکنجه، درمان و توان بخشی قربانیان شکنجه است. این پایگاه برای کسانی که در زمینه های مربوط به شکنجه کار میکنند، ابزار بی نظیری است، چون تنها پایگاه اینترنتی جهان است که مطالب مربوط به شکنجه را در زمینه های گوناگون درمانی، روانی، اجتماعی، سیاسی و... به ثبت میرساند و در اختیار همگان میگذارد و همزمان مرجع ها، گزارشها، اطلاعیه ها، مقاله های گاهنامه های کوچک، فیلم و موردهای شنیداری و غیره را که در جایی به ثبت نرسیده، به ما معرفی میکند.
کتابخانه و مرکز اسنادِ دیگنیتی از راه پایگاه اینترنتی خود دستیابی سریع به مطالب را برای همگان امکانپذیر ساخته و تا جایی که ممکن است مطالب علمی را به زبان انگلیسی زیر پوشش قرار می دهد. علاوه بر این، آنچه را که در زمینه شکنجه و موضوعات جانبی آن تولید میشوند و مهم و عمده و قابل اعتماد هستند، بدون توجه به اینکه به چه زبانی هستند یا به چه کشوری مربوط می شوند یا آنکه موازین علمی حرفهای و دانشگاهی را رعایت کرده اند یا نه، به ثبت میرساند.
درهای این کتابخانه در کپنهاگ به روی همه باز است، اما برای آنکه کارکنانِ این مرکز بتوانند با آمادگی کامل پذیرای مراجعان باشند، بهتر است پیشاپیش به وسیله نامه، ای-میل، تلفن یا فاکس از آمدن شما باخبر شوند. خدمات مرکز اسناد بهطور عمده رایگان است، اما برای کارهایی مانند کپی گرفتن از موردهایی با حجم بسیار زیاد از شما تقاضا خواهد شد تا مبلغی بابت هزینه های فنی بپردازید.
هدف مرکز اسناد و کتابخانه دیگنیتی این است که با گردآوری، کاتالوگ کردن و انتشار ادبیات و موردهای تصویری و دیگر منابع اطلاعاتی که باره شکنجه، پیامدهای شکنجه، مداوا و توان بخشی قربانیان شکنجه موجود است، از هرکجای جهان و به هر شکل و زبانی که هستند، این ادبیات و اطلاعات را در اختیار متخصصان بهداشت، پژوهشگران، فعالان حقوق بشر، و همه کسانی که در جهان برای کمک به قربانیان شکنجه و یا جلوگیری از آن فعالیت میکنند، قرار دهد. پیگیری این هدفها تنها در صورت پیوستن تلاشهای کارکنان این مرکز به کمک و همکاری افراد و سازمانهای جامعه جهانی علاقمندِ به موضوع امکانپذیر است.
اگر شما یا سازمان شما مقاله، گزارش، جزوه یا اَشکال دیگری از منابع اطلاعاتی قابل اعتماد در رابطه با شکنجه نوشته یا تولید کرده است، می توانید مرکز اسناد و کتابخانه دیگنیتی را در جریان گذاشته و با فرستادن کپی یا لینک آن، به مبارزه علیه شکنجه یاری رسانید.
نشانی سایت و امکان تماس با مرکز اسناد و کتابخانه دیگنیتی:
http://www.reindex.org/RCT/rss/Portal.php
Documentation Centre and Library
DIGNITY- Danish institute against Torture
Bryggervangen 55
2100 København Ø
Denmark
Phone: +45 33 76 06 00
Denmark
Phone: +45 33 76 06 00
Fax:: +45 33 76 05 00
info@dignityinstitute.dk
info@dignityinstitute.dk
● انستیتوی ضد شکنجه دانمارک- دیگنیتی
مرکز اسناد و کتابخانه ای که از آن سخن گفتیم، همان جور که اشاره شد، زیر نظر دیگنیتی- انستیتوی ضد شکنجه دانمارک (Dignity- Danish institute against Torture) قرار دارد که یک انستیتوی خودگردان و بدون هرگونه وابستگی سیاسی است.
فعالیتهای اصلی این سازمان توانبخشیِ جان به دربردگان از شکنجه، بررسی، گردآوری سند، پیشگیری از شکنجه و خشونتهای سازمان یافته، همکاری در پروژه های جهانی و پژوهش در این زمینه هاست.
شکنجه شدگان جسمی و روانی توسط روانشناس یا پزشک معالج به دیگنیتی معرفی می شوند و تحت درمان قرار می گیریند.
توان بخشی قربانیان شکنجه های جسمی و روانی که به دیگنیتی مراجعه می کنند، با همیاری تیمی متشکل از روانشناس، فیزیوتراپ و مشاور اجتماعی صورت می گیرد. در صورت لزوم، روانپزشک این مرکز نیز به یاری تیم می شتابد.
امیدواری دیگنیتی رسیدن به جهانی به دور از شکنجه و خشونتهای سازمانیافته است. هدف اصلی دیگنیتی کمک به شکنجه شدگان برای کاستن تاثیرات شکنجه بر آنان، و نیز جلوگیری از شکنجه و خشونتهای سازمان یافته است.
دیگنیتی در 1982 (1361) آغاز به کار نمود و از آن هنگام نقشی اساسی در مبارزه با شکنجه و خشونتهای سازمانیافته داشته و در این سالها توانسته است از مرکزی برای درمان و توانبخشی جانبهدربردگان از شکنجه فراتر رفته و به عضوی مؤثر در شبکه جهانی حقوق بشر در راستای جلوگیری از شکنجه و خشونتهای سازمانیافته تبدیل شود.
نشانی سایت دیگنیتی:
● مبارزه ایرانیان با شکنجه
بنا بر تعریف کنوانسیون منع شکنجۀ سازمان ملل که در سال 1984 (1373 خورشیدی) در 33 ماده تنظیم و در اختیار جهانیان قرار داده شد، شکنجه ایجاد عمدی درد و رنجهای شدید جسمی و روانی است برای به دست آوردن اطلاعات و گرفتن اقرار، یا برای مجازات، ترسانیدن و یا هر مورد دیگری. تا کنون 159 کشور به این کنوانسیون پیوسته اند، اما ایران از پیوستن به آن خودداری کرده و این در حالی است که قانون اساسی خودِ جمهوری اسلامی در اصل 38 می گوید:
»هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار و یا کسب اطلاع ممنوع است. اجبار شخص به شهادت، اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت، اقرار و سوگندی فاقد ارزش و اعتبار است؛ متخلف از این اصل طبق قانون مجازات میشود.«
مرکز اسناد دیگنیتی پر است از نوشته ها و سندهای شکنجه و نقض حق های انسانی در ایران؛ و البته پیوسته به حجم این سندها افزوده می شود.
بر اساس قانون منع شکنجه که در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده، موردهایی که در زیر می آید "شکنجه" به حساب آمده، ممنوع است و به کار بستن آنها مجازات دارد:
"هرگونه اذیت یا آزار بدنی"، "نگهداری زندانی به صورت انفرادی یا نگهداری بیش از یک نفر در سلول انفرادی"، "چشم‌بند زدن به زندانی در محیط زندان و یا بازداشتگاه"، "بازجویی در شب"، "بی خوابی دادن به زندانی"، "انجام اقداماتی که عرفاً اعمال فـشـار روانـی بـر زنـدانـی تـلقی میشود"، "فحاشی، به کار بردن کلمات رکیک، توهین و یا تحقیر زندانی هنگام بازجویی"، "داروهای روان گردان"، "محروم کردن بیماران زندانی از دسترسی به خدمات ضروری"، "نگهداری زندانی در محل‌هایی با سر و صدای آزاردهنده"، "گرسنگی و یا تشنگی دادن به زندانی و محروم کردن زندانی از استفاده از امکانات مناسب بهداشتی"، "طبقه‌بندی نشدن زندانیان و نگهداری جوانان یا زندانیان عادی در کنار زندانیان خطرناک"، "جلوگیری از هواخوری روزانه زندانی"، "ممانعت از دسترسی به نشریات و کتب مجاز کشور"، "ممانعت از ملاقات هفتگی یا تماس زندانی با خانواده"، "فشار روانی به زندانی از طریق اعمال فشار به اعضای خانواده"، "ممانعت از ملاقات متهم با وکیل" و "ممانعت از انجام فرایض مذهبی".
هرچند که "افشاگری" در این زمینه و در باره نقض قانونها از سوی سردمداران جمهوری اسلامی دیگر معنای متداولش را از دست داده و سالهاست که خودِ حکومتگران با صدای بلند سینه سپر کرده، بر بالای بلندی ایستاده و همچون "افتخارنامه" توانشان را در شکستن قانون و بستن دهان و زدن ضربت بر تن و جانِ هم میهنان خودشان به رُخ جهانیان کشیده و سخت به آن بالیده اند، و هرچند نقض قانونها را می توان هر روزه در اخباری که از ایران "تراوش" می کند دید و شنید، اما خوشبختانه هستند سازمانها و کسانی که امیدوارند وزنِ فزایندۀ سندهای جنایت و نقض قانونهایی که گرد می آورند، سرانجام چون کوهی بر سر قانون شکنان آوار گردد. در اینجا به تعدادی از آنان اشاره می کنم:
ایران تریبونال
بیداران
عدالت برای ایران
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
هرانا: ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران
جا دارد که در اینجا از "کمیسیون حقیقت یاب" هم یاد کنیم. این کمیسیون را می شود زیر سایت ایران تریبونال دید. ایران تریبونال در شهریور 1386 (سپتامبر 2007) توسط جمعی از زندانیان سیاسی و خانواده های جان سپردگان دهۀ 60 در سوئد بنیان گذاشته شد. ایران تریبونال در سال 2012 کمیته حقیقت یاب را تشکیل داد که به کار گردآوری و انتشار اسناد، پیگیری قانونی متجاوزان و جنایتکاران، و رساندن صدای خانواده های قربانیان شکنجه و زندانِ سالهای 60 به گوش جهانیان همّت گماشته است.
1. Human Rights Activists
News Agency (HRANA)
Human Rights Activists News Agency (HRANA) is the press association
established in 2009 by Iranian human rights advocates in order to report and
disseminate daily news of human rights violations in Iran. The English section
of HRANA includes translated news of events initially prepared in Farsi and
distributed by human rights reporters throughout Iran. Human Rights Activists
in Iran is a non-profit, independent organization established in March of 2005
by a group of Iranian human rights advocates. HRANA operates under the charter
of this organization in the Statistics and
Publications Unit.
2.
International Campaign for Human Rights in Iran
(ICHRI)
Founded in 2008, the International Campaign for Human
Rights in Iran is a non-partisan, independent human rights non-profit 501(c)3
organization based in New York that works actively in Latin America, the United
States, and Europe. The Campaign’s team is comprised of trained lawyers,
researchers, and journalists with extensive research and advocacy experience in
international organizations and publications.
The Campaign supports the Iranian people’s struggle
for human rights and amplifies their voices on the international stage. On the
global stage, the Campaign fills the gaps in information and knowledge caused
by lack of access to Iran. We have earned a reputation as one of the major
organizations providing relevant, verified, and up-to-date information about
the human rights situation in Iran. International journalists consult us for
background; diplomats heed our briefings. We routinely cooperate with major
human rights organizations including Human Rights Watch,
Amnesty International,
and the Committee to Protect Journalists.
We use solid research tools, reliable documentation,
and effective communication methods to shed light on the situation of human
rights activists and victims inside Iran and to effect changes in Iran. Our
international media advocacy, in which we provide firsthand accounts of abuses
thereby bringing untold stories to light, is highly productive. By fostering
relationships with major players in the human rights community, magnified by
major media organizations, the Campaign has been able to augment its impact on
both national governments and international organizations like the United
Nations.
Recognizing the important role of emerging powers on
the international stage, the Campaign is expanding its international reach
towards Brazil, South Africa, India, and Turkey, in addition to its initial
presence in Western Europe and the United States.
Originally a project of the Dutch Foundation for Human
Security in the Middle East, the Campaign is now a US-based international
initiative focused on the urgent challenges faced by the Iranian people, in
particular civil society and the human rights community. Since January 2012,
the Campaign has been a recognized United States 501(c)3 charity organization.
3.
Iran Tribunal
Iran Tribunal is an
International People’s Tribunal created by a large group of individuals
composed of families of political prisoners executed in 1980s, survivors of
this human tragedy, political and labour activists, women’s rights activists,
lawyers, human rights and children’s rights activists, writers and artists.
Iran Tribunal succeeded to hold the Islamic Republic of Iran guilty of crimes
against humanity in two stages proceedings.
4.
Iran Human Rights Documentation Center
The Iran Human Rights
Documentation Center is an independent non-profit organization that was founded
in 2004 by human rights scholars and lawyers. The mission of the Center is to:
·
Establish a comprehensive and objective historical record of the human
rights situation in Iran, and on the basis of this record, establish
responsibility for patterns of human rights abuses;
·
Make the record available in an archive that is accessible to the public
for research and educational purposes;
·
Promote accountability, respect for human rights and the rule of law in
Iran; and
·
Encourage an informed dialogue on the human rights situation in Iran
among scholars and the general public in Iran and abroad.
IHRDC believes that the
development of an accountability movement and a culture of human rights in Iran
are crucial to the long-term peace and security of the country and the Middle
East region. As numerous examples have illustrated, the removal of an
authoritarian regime does not necessarily lead to an improved human rights
situation if institutions and civil society are weak, or if a culture of human
rights and democratic governance has not been cultivated. By providing Iranians
with comprehensive human rights reports, data about past and present human
rights violations and information about international human rights standards,
particularly the International Covenant on Civil and Political Rights, the IHRDC
supports Iranians’ ability to demand accountability, reform public
institutions, and promote transparency and respect for human rights.
5.
Introduction to "SHAMS" Vision, Goals, and Strategic
Priorities
"SHAMS" Center believes that dissemination and generalization
of human rights should be tackled from a holistic approach that takes
into consideration the civil, political, economic, social and cultural rights, and their mutual
interdependence on each other. Shams aims mainly at providing capacity
building to organizations and individuals (especially women and youth) in the fields
of human rights and democratic participation. We try and achieve this
through two main approaches. The first is direct engagement with local communities through our
vast network of human rights activist on-the-ground in villages throughout the West Bank. In this
capacity, we provide workshops, training courses, and other such activities to enable people to take up
and demand their own rights. Our other approach is to utilize the media to spread information to a
wider audience (through a bi-weekly TV-program and regular radio and TV appearances).
6. AIHRC
Introduction
to AIHRC
The AIHRC is a national human rights institution
working in the area of protection and promotion of human rights. This
Institution was established based on the Bone Agreement and Presidential Decree
and afterwards, pursuant to Article 58 of the Afghan Constitution, it found a
legal base to monitor the observance of human rights as well as to protect and
promote human rights in the country, "Every individual shall complain to
this Commission about the violation of personal human rights. The Commission
shall refer human rights violations of individuals to legal authorities and
assist them in defense of their rights. [1]
The structure, duties and mandates of the AIHRC have
also been defined in a special law. The AIHRC has a board of leadership
composed of 9 Commissioners that are determined by the President for a period
of five years. The AIHRC’s Chairperson is a member of the Commission that is
appointed by the President. Deputy Chairperson of the AIHRC is elected from
among the members of the AIHRC.
http://iranian.com/Arts/2002/September/Ardavan/
7.
Bidaran
8.
Justice for Iran (JFI)-
Mission Statement
Established
in July 2010, Justice for Iran (JFI) is a non-governmental, not-for-profit
human rights organization. It aims to give a voice to the voiceless.
The
mission of JFI is to address and eradicate the practice of impunity that
empowers officials of the Islamic Republic of Iran to perpetrate widespread
human right violations against their citizens, and to hold them accountable for
their actions.
JFI unravels the truth and seeks justice for ethnic and religious minorities,
LGBTs, women, and those who are persecuted because of their political beliefs.
To
achieve its mission, JFI researches, documents, validates, and litigates
individual cases. It further raises public awareness and participates in human
rights advocacy through the UN and the EU.
Books:
Abrahamian, Ervand (1999) Tortured
Confessions: Prisons and Public Recantation in Modern Iran. Berkeley,
California: University of California Press.
۱ نظر:
کار بزرگی است راه اندازی چنین گنجینه ی بی همتایی که پژوهش گران بتوانند با مراجعه به آن آثار روحی و جسمی شکنجه را بخوانند و به درمان پسامد آن فکر کنند. سپاس از همه ی کسانی که در راه اندازی آن سهیم بوده اند.
ارسال یک نظر