فیروزه‌تاج، و آسیائی در مرو / دو شعر از ملیحه تیره گل

در روزهای نیمه ابری­ی این ساحلِ­ دور

در لحظه­ های خیزش یا فروکشِ خورشید

- که ابرها بُعد می­گیرند-

شکل تو را می‌­جویم

شکل تو را می­بینم

بانوی فیروزه­ تاج ِ فیروزه­ دامنِ من!

بانوی فیروزه‌تاج

ملیحه تیره گل

Love read the name of this book

 before I had written a sentence.

(Ovid)

در روزهای نیمه ابری­ی این ساحلِ­ دور 

در لحظه­ های خیزش یا فروکشِ خورشید

- که ابرها بُعد می ­گیرند-

شکل تو را می­ جویم

شکل تو را می­ بینم

بانوی فیروزه­ تاجِ فیروزه­ دامنِ من!

و هر بار هر بار 

از خود می­پرسم

این چشمه ­ی عشق 

از کجای آن نقشه می­خیزد؟

این جاری­ی حرف

به کجای آن نقشه می­ریزد؟

هوستون- تگزاس، سپتامبر 2011

آسیائی در مرو

صدای زنجیر در اقلیم باد

عصب پهنه­ها را درید

و من ناگهان در حیثیت شیهه و خیال خود

شک کردم.

صدائی به سرزنش

از دور دست نقش­های اسلیمی

تا سکونِ قبه وُ مناره وُ گنبد

از خانقاه وُ خرابات وُ میکده،

بر تحریر کشیده­ی نی

گِرد آمد و شیار پرده را تا گوش من پیمود

پیمود تا بگوید: 

«نه! نپندار! این صدا، شیهه­ای از تیسفون نیست؛ آسیائی­ست در مرو،

 که سنگ زیرینش هنوز صیحه­زنان می‌چرخد.»