میرا تو نیستی، مهسا!، شعر، پرتو نوری علا

مهسا! پیکر جوانت را به خاک سپردیم

تا نوباوگان، با آگاهی و دلیری، گوهر از زمین، برگیرند؛

اکنون تماشا کن! یک دُورِ پر شکوه، آغاز گشته است.

میرا تو نیستی، مهسا!

پرتو نوری علا

مهسای ما، از سپیده آمده بود

از ندا وُ نسرین وُ شیوا

از مریم، از ریرا، از بکتاش، از زینب وُ پویا

از فرزاد، از نوید، از ستار، از محمود،

از نرگس، از محمد وُ گلرخ وُ آتنا

از زَم وُ آرش وُ نازنین، از کسری

مهسای ما از رویا آمده بود؛ 

حدیث وُ نیکا وُ سارینا ... امتداد مهسا گشتند.

 

میرا تو نیستی، مهسا! 

جانِ جوانِ زندگی، ژینا!

گیسوانت آغشته به عطر گل های کردستان

بیرون زده از گوشه و کنار سر بندت

حرامّیِ چشمچرانِ "گشت ارشاد" را 

به وسوسه انداخت.

 

آه... ژینا! مهسا! دختر همیشۀ ایران

اگر مغرور و جوان و زیبا نبودی

حرامّیِ اسلحه پوش،

حتی نیم نگاهی به تو نمی انداخت.

  

تو در سکوت، او را به سُخره گرفتی 

و او خشم اش را 

در جامۀ کثیف قدرت، بر سرت کوبید.

آسمانِ ایران خونین شد؛

به نافرمانیِ ابر وُ باد درآمد.

 

مهسا! پیکر جوانت را به خاک سپردیم

تا نوباوگان، با آگاهی و دلیری 

گوهر از زمین برگیرند؛ 

اینک تماشا کن!

یک دُورِ پر شکوه

آغاز گشته است.

 

کالیفرنیا، 2022/1401