ف. اکبری – با حضور فرشته مولوی، شهرنوش پارسی‌پور، پرتو نوری علا و احمد خلفانی، به ویژگیِ نوشتار زنانه پرداختیم و نشانه‌هایی از جنبش‌های اجتماعی زنان ایران در ادبیات داستانی را جست‌وجو کردیم.
نوشتار زنانه (Women's writing) یک بحث تخصصی و دانشگاهی در مطالعات ادبی‌ست مبتنی بر این تصور که از
نظر تاریخی، تجربه‌های زنان بر اساس جنسیت آنها شکل گرفته است و به همین سبب
داستان‌ها و رمان‌هایی که نویسندگان زن پدید آورده‌اند محصول شرایط خانوادگی و
اجتماعی‌ست که از اساس با تجربه مردان تفاوت دارد و بنابراین می‌بایست آثار
نویسندگان زن را به طور مجزا مطالعه کرد تا بتوان این تمایزها را درک کرد.
از سال‌های دهه ۱۹۷۰ در
غرب به نوشتار زنانه در مفهوم یاد شده توجه شد. در این مدت نه تنها در دانشگاه‌ها
بلکه در محیط‌های فرهنگی و ادبی و در رسانه‌ها نیز به این موضوع توجه ویژه شده است.
با این‌حال این پرسش که آیا برخی آثار
ادبی یکسر زنانه یا یکسر مردانه‌اند، همچنان یک پرسش مناقشه‌انگیز است. پژوهش‌های
اخیر درباره طبقه و گرایش‌های جنسی موضوع را پیچیده‌تر کرده است.
کسانی که به «نوشتار زنانه» اعتقاد
دارند معمولاً استدلال می‌آورند که زنان هرچند از نظر طبقاتی و تعلق‌های فرهنگی
متفاوت‌اند، اما بر اساس جنسیت در موقعیت اجتماعی متفاوتی هستند. آنها می‌گویند
بخشی از این تفاوت ناشی از این واقعیت است که زنان می‌توانند بچه‌دار شوند و همین
تجربه مادری گونه متفاوتی از نوشتار را پدید می‌آورد. بحث مادری به ویژه بعد از
مشارکت روزافزون زنان در امور اجتماعی در جوامع توسعه‌یافته یا در حال توسعه مطرح
شده است.
برخی از این موضوعات را با تنی چند از
نویسندگان شاخص ایران در میان گذاشتیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر