یک عکس یادگاری

یکی از شادمانی‎های من در آن کنفرانس، بجز دیدار مجدد منوچهر آتشی، ملاقات با دکتر علیرضا زرّین، شاعر و نویسنده ساکن کلرادو بود که برای شرکت در این کنفرانس به لس آنجلس آمده بود و من برای نخستین بار او را می‎دیدم. شاعری که اکثر شعرهایش را خوانده و آنها را بسیار دوست داشتم.

بیست و چهار سال پیش در ماه آوریل، یازدهمین کنفرانس سالانۀ سیرا CIRA (مرکز پژوهش و تحلیل مسایل ایران) در تاریخ دوم و سوم آوریل 1993 در شهر و دانشگاه لس آنجلس UCLA برگزار شد. در این کنفرانس زنده یاد منوچهر آتشی و حسین علیزاده (شاعر و موسیقی‎دان) از ایران دعوت شده بودند. از لس آنجلس، زنده یاد نادر نادرپور، ناصر رحمانی نژاد، منصور خاکسار، مجید نفیسی و من دعوت داشتیم. کسان دیگری نیز از کشورها و شهرهای دیگر تقاضای شرکت در این برنامه را کرده بودند که مجموعاً حدود 50 نفر می‎شدیم. به خواست مسئول این برنامه، دکتر علی کیافر، خوش‎آمدگوئی به آتشی به عهدۀ من گذاشته شد. یکی از شادمانی‎های من در آن کنفرانس، بجز دیدار منوچهر آتشی، ملاقات با دکتر علیرضا زرّین، شاعر و نویسنده ساکن کلرادو بود که برای شرکت در این کنفرانس به لس آنجلس آمده بود و من برای نخستین بار او را می‎دیدم. شاعری که اکثر شعرهایش را خوانده و آنها را بسیار دوست داشتم. و خواهر زادۀ یکی از مهربان‎ترین و صمیمانه‎ترین دوستانم، فریدۀ واقدی، همسر اصغر واقدی، شاعر عزیز معاصر. در آن روز به خواست آتشی، عکسی از او گرفته نشد. اما به همت زرّین، عکسی به یادگار گرفتیم. 

بخشی از خوش‎آمدگوئی من به مناسبت حضور زنده یاد منوچهر آتشی در کنفرانس سیرا؛ سخنانم را پس از خواندن بخشی از شعر "عبدوی جط" آغاز کردم:

"خانم‎ها! آقایان! بسیار خوشوقتم که از طرف برگزار کنندگان یازدهمین کنفرانس سیرا و دوستداران شعر و ادب ایران در خارج از کشور، صمیمانه‎ترین خیرمقدم‎ها را به حضور یکی از چهره‎های درخشان شعر معاصر ایران، آقای منوچهر آتشی تقدیم نمایم. از میان شاعرانی که نوآوری‎ی نیما را در شعر ایران، ادامه دادند و با ویژگی‎های شعری خود، این درخت جوان را تنومند ساختند و تنوع بخشیدند، به حق می‎توان از منوچهر آتشی نام برد. شاعری که با ذهنی پوینده، دریافتی حساس، و زبانی زنده و غنی، جهانی ماندگار در شعر معاصر ایران آفرید. (بخشی از شعر "ظهور" آتشی را خواندم و چنین ادامه دادم:) 

"اگر چه شعر آتشی سرشار از کلمات و عطر فضای دشتستان و رنگ‎ها و نواهای جنوب ایران است و اگر چه بعد از نیما، او یکی از مشخص‎ترین شاعران معاصر ایران است که واژگان و ترکیبات بومی و اسطوره‎ای زادبوم خود را در شعرش بازمی‎آفریند، با این همه کلیّتِ شعر او، جنبه‎ای فراگیر و گسترده دارد که از حد و مرز جغرافیائی درمی‎گذرد و در خطه‎ی عاطفه و احساس و تجربه و تاریخ به هم گره می‎خورَد. صدای شعر آتشی در سپیده دمان و غروبگاهان، در کویرهای لخت و عطشان و در مراتع گستردۀ زمین، طنین شگرفی دارد. (بخشی از شعر "خنجرها، بوسه‎ها، پیمان‎ها" را خواندم و چنین ادامه دادم:) 

"منوچهر آتشی با قلبی سرشار، سرشار از عشق به آدمی و با تواضعی که در کمتر هنرمندی می توان سراغ گرفت، در خلوت خود شعر نوشت و چندین دهه از شعر معاصر ایران را به خود اختصاص داد. شاخ و برگ درخت تنومند شعرش گاه در معرض حوادث تلخ زمانه به تیرگی گرائید و گاه در وزش بادهای سرد، از تنه جدا ماند، اما شعر پویای او را سرِ باز ایستادن نبود، بر این درخت، شاخساران نو و جوانه های سبز دوباره روئید. زندگیِ شعری او نشانگر تلاش و تکاپوی بی‎وقفه‎ایست که برای حرکت با زمان، به قلمروهای نو سر می‎زنَد تا ذهن و زبان پیش روندۀ عصر خویش را بکار گیرد."*

متن کامل خوش‎آمدگوئی و معرفی منوچهر آتشی: نشریۀ ماهنامۀ عاشقانه، سال نهم، شمارۀ 100، ویژه نامۀ منوچهر آتشی، امرداد 1372، ایالت هوستون، به سردبیری احمد آدم.