نابینا و نابویا / شعر به دو زبان فارسی و انگلیسی / مجید نفیسی

راننده خواست ردیف اول بنشینم
جایی که مسافرانِ ناتوان می‌نشینند.
گفتم: "نور, چشمم را می‌زند" 

راننده خواست ردیف اول بنشینم
جایی که مسافرانِ ناتوان می‌نشینند.
گفتم: "نور, چشمم را می‌زند"
و به راهروی تاریک پا گذاشتم.
آنجا, روی چرخ اتوبوس
یک صندلی خالی بود.
ساکِ سفری را بالای سر چپاندم
و نشستم.
به پهلودستیَم گفتم سلام
و شیشه‌ی آب را سرکشیدم.

زنی بود زاده‌ی آلمان
با مویی کوتاه و چشمهایی درخشان.
در سن‌دیه‌گو کار می‌کرد
و برای گردش به سن‌فرانسیسکو می‌رفت
تا از تنهایی در کریسمس بگریزد.

او گفت, من شنیدم
من گفتم, او شنید
تا اینکه در شاهراهِ پنج
از شهرکِ کالینگا گذشتیم
و به گاوداریِ هَریس رسیدیم
که ناگهان بوی گند چون خنجری
بر من فرود آمد.
بینیَم را گرفتم و گفتم: پیف
اما دریافتم که همنشینم
نابویایی مادرزاد است
و نمی‌تواند بوها را بشنود.

گفتم: "از بوگندِ آزارِ دام درامانی
اما حسرتِ بوئیدنِ گُلها را به دل نداری؟"
گفت: "گاهی به خود عطر می‌زنم
بی‌آنکه بوی آنرا بشنوم.
اما بوهای بد را هم باید شنید:
نان سوخته, نشتِ گاز
و بوی تزویر."
گفتم: "و بوهای خوشِ کریسمس:
بوی کاج, نانِ زنجفیلی
و بوی شیرینِ بابا‌نوئل."

سپس از ساک سفری
دو دانه نارنگی بیرون آوردم
یکی را به او دادم
و دیگری را خود پوست کندم.
او رازِ بزرگش را
با من در میان گذاشته بود
اما من به او نگفته بودم
که نابینا هستم
و تنها از گوشه‌ی چشم می‌بینم.
او نابویا بود و نمی‌توانست ببوید
اما من بوی ناخوشِ خود را می‌شنیدم.

مجید نفیسی
بیست‌ و‌هشتم دسامبر دوهزار‌و‌هفت

The Blind Man and the Anosmatic

By Majid Nafisy 

The driver wanted me to sit in the first row

Where disabled passengers sit.

I said: “The light hurts my eyes”

And stepped into the dark isle.

There, over the top of bus tires

Was an empty seat.

I squeezed my duffel bag overhead

And sat down.

I said hi to the person next to me

And took a big gulp from my water bottle.

She was born in Germany

Had short hair and bright eyes.

She worked in San Diego

And went to San Francisco for a tour

To escape loneliness at Christmas.

She talked, I listened

I talked, she listened

Until when  on I-5

We passed the town of Coalinga

And reached Harris Ranch

Where suddenly the stench

Stabbed me like a dagger.

I held my nose and said P U!

But found out that my seatmate

Was an anosmatic by birth

And could not smell anything.

I said: “You are immune to the stench of animal abuse

But don’t you miss the fragrance of flowers?”

She said: “I sometimes wear perfume

Although I cannot smell it.

One should also smell bad odors:

Burning bread, leaking gas

And the smell of dishonesty.”

I said: “And the good scents of Christmas:

Pine trees, gingerbread

And the sweet smell of Santa.”

Then I took two tangerines

Out of my duffel bag

Offered one to her

And peeled the other.

She had shared with me

Her great secret.

But I had not told her

That I was blind

And could only see from the corner of my eyes.

She was anosmatic and could not smell

But I detected my own odor.

Majid Naficy

December 28, 2007