از شـــعرِ من نبُرد كسي طرْفي
افشـــانده غــــم، غبار به ديوانم
هر چند خشك و زردم و پاييزي
مــن زادۀ شـــكوهِ بهــــارانــــم
پالیزبانِ دشتِ شقایق‌ها
من زادۀ شــــكوهِ بهـارانـم
ميراث‌دار بسـترِ عصیانـم
خارم اگر به‌دامـن گل، اما
ابرم؛ همیشه فرصتِ بارانم
رُسته به پایِ غایتِ فروردين
پرپر به دستِ غـــارتِ آبـانم
تقويمِ عمرِ من همه دم‌سردي‌ست
آه اين چه حكمتي‌ست؟ نمي‌دانم
پـــاليزبانِ دشـــتِ شقــايق‌ها
آلاله‌كـــارِ دره و دامـــانــم
از فالِ من نخوانده كسي جزغم
غم پي زده‌ست در رگ و در جانم
شـعـــرم نـــواي تــــلخ جدايي‌ها
همــــزادِ نـــالــــه‌هاي نيستـــانم
چــون كوليانِ بي‌وطنـــــم، آري
ماننـــــد بـاد بي‌سـر و سـامـانــم
از شـــعرِ من نبُرد كسي طرْفي
افشـــانده غــــم، غبار به ديوانم
هر چند خشك و زردم و پاييزي
مــن زادۀ شـــكوهِ بهــــارانــــم
محمدجلیل مظفری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر