"این روز فرخنده را به همه‌ی اعضا، نویسندگان و دوستداران کانون شادباش
می‌گوییم . لازم است در نکوداشت پنجاهمین سال تاسیس آن به هر نحو مناسب بکوشیم."
بيانيه در پنجاه سالگی کانون نویسندگان ایران
اول
اردیبهشت، روز کانون است . این روز اما در سال 1397 ویژگی دیگری نیز با خود دارد:
کانون نویسندگان ایران پنجاه ساله می‌شود. نیم‌قرن پیش درست در چنین روزی 49 نویسنده
به عنوان هیئت موسس، مجمع عمومی برگزار کردند و رسماً تاسیس "کانون نویسندگان
ایران" را اعلام داشتند. و این تجربه‌ای نو بود برای نویسندگانی که تا آن
زمان هیچ تشکلی نداشتند. دفاع از آزادی بیان و حقوق صنفی نویسندگان از اصول اساسی
مرامنامه‌ی آن بود. بر بستر حاکمیت‌های ضد آزادی صرف استقلال این تشکل و اصل دفاع
از آزادی بیان همچون وردی جادویی توفان زایید. توفانی که در این پنجاه سال، جز دو
– سه سالی در جریان انقلاب، همه‌جا همراه کانون بود و هرگز نگذاشت روی آرامش و
امنیت را ببیند. کانون نیم‌قرن پنجه در پنجه‌ی این توفان که در خیال و کارِ
برکندنِ ریشه‌ی آن بوده، بالیده و پیش آمده است، حوادث بسیاری پشت سر گذاشته و
فراز و نشیب فراوان دیده و از خیل دام‌های ریز و درشت جسته و اکنون اینجاست در
نخستین روز از اردیبهشت 1397، روز پنجاه‌سالگی‌اش؛ همچنان در کار ستیز با سانسور و
دفاع از آزادی بیان و متشکل کردن نویسندگان..
این روز فرخنده را به همه‌ی اعضا، نویسندگان و دوستداران
کانون شادباش می‌گوییم . لازم است در نکوداشت پنجاهمین سال تاسیس آن به هر نحو
مناسب بکوشیم.
کانون نویسندگان ایران
شنبه 1 اردیبهشت 1397
پنجاه سال پیش، در روز اول اردیبهشت ماه 1347، کانون
نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای، با امضای 49 تن از نویسندگان، شاعران، پژوهشگران،
مترجمین و هنرمندان ایرانی، اعلام موجودیت کرد. گرچه اعضاء کانون نویسندگان از
همان بدو پا گرفتن کانون، مستقیم یا غیرمستقیم، گرفتار تفتیش و اخطاریه و بازجوئی شدند، اما همچنان با سرسختی موجودیت خود را حفظ کردند. اوج درگیری‌های اعضاء
کانون در رژیم اسلامی بود که به دستگیری برخی از اعضاء، آدم ربایی و قتل دگراندیشان همراه
بود که به قتل های زنجیره ای معروف گشت. گرچه عاملان وزارت اطلاعات سرانجام به حذف
فیزیکی دگراندیشان اقرار کردند، اما هنوز، پنهان و آشکار، دولت مانع از تشکیل
تجمعات قانونی و برگزاری جلسات کانون نویسندگان می‌شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر