محفظه، داستان کوتاه، نوشتۀ پرتو نوری علا

 

در آب ولرم محفظه‌ای کوچک وُوُل می‌خوردم. گاه در آب بالا و پائین می‌شدم، گاه آرام می‌گرفتم، شاید می‌خوابیدم. با صداهای محوی از ورای آب‌های محفظه انگار بیدار می‌شدم و به در و دیوار نرم اطرافم مشت یا لگد می‌زدم.

محفظه، داستان کوتاه

      در آب ولرم محفظه‌ای کوچک وُوُل می‌خوردم. گاه در آب بالا و پائین می‌شدم، گاه آرام می‌گرفتم، شاید می‌خوابیدم. با صداهای محوی از ورای آب‌های محفظه انگار بیدار می‌شدم و به در و دیوار نرم اطرافم مشت یا لگد می‌زدم. در این محفظه کوچک "یکی دیگر" هم بود؛ زشت و بد هیبت، با دست و پای کوچک، انگشت‌های دراز و کله‌ای بزرگ. لوله‎ای بلند از شکمش بیرون زده بود و یک انگشت از میان پاهایش. وقتی به خودم نگاه کردم، همان لولۀ دراز را دیدم که از شکمم بیرون آمده بود، اما انگشتی در میان پاهایم نبود. "آن دیگری" کوچک و نحیف و بی‌جنب و جوش بود، کاری به کارِ من نداشت، گاهی از بیکاری، شست دست چپم را میمکیدم یا او را انگولک‌ میکردم. گاهی که به هم میخوردیم او زود دست و پایش را جمع میکرد و به گوشه محفظه می‌خزید. نمی‌دانم چگونه به آن محفظۀ کوچکِ پر آب، افتاده بودیم. اما میدیدم که روز به روز کلۀ "آن دیگری" بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود، انگار شانه‌های نحیف او نمیتوانست سنگینی سرش را تحمل کند. خیلی کم جُنب و جوش شده بود. در گوشۀ محفظه در خودش کز کرده بود. دیگر حتی اگر دست و پایم هم بهش میخورد، خودش را جمع نمی‌کرد. کلۀ من هم سنگین شده بود، اما شانه‌ها و تنم درشت و قوی بود. معلوم بود آن محفظۀ کوچک، دیگر نمی‌تواند هر دوی ما را در خود نگه دارد. چندی گذشت تا روزی بطور ناگهانی با صدای ترکیدن چیزی، آب ولرم محفظه کم و کم‌تر شد، درون محفظه لیز خوردیم و در برابر مجرائی تنگ و تاریک قرار گرفتیم. "آن دیگری" از من جدا شد، بی آن که بتواند مقاومتی کند لوله شده، از مجرای تنگ و تاریک، عبور کرد و در دست هایی بزرگ فرود آمد. صاحب دست‌ها با شادمانی فریاد زد: "پسره". صدای کف زدن و هلهله و خنده بلند شد. دقایقی بعد، من هم بی آن که اختیاری داشته باشم، وارد همان مجرای تنگ و تاریک شدم، اما کلۀ گنده‌ام در میان دیواره‌های مجرا گیر کرده بود. شنیدن جیغ‌های زجرآور و گریه‌های بدون توقف زنی، اولین شوک زندگی بود که بر من وارد میشد. راه عبور سخت بود، روی سینه‌ام فشار می‌آمد. انگار دستی بدون ترحم، مرا از آن راه سخت، بیرون کشید و روی ابری از خاکستر انداخت. جیغ‌های بدون وقفه زن، به ناله و گریه جانسوز بدل شد. همان صدای پرشعف سابق که پسر بودن " آن  دیگری" را اعلام کرده بود، حالا تبدیل به صدایی فروخورده شده بود که آهسته گفت: "این یکی دختره". پچپچه‌ای برخاست و در خود خفه شد. نه صدای کف زدن و هلهله‌ای بود و نه خنده و شادی‌ای. همان دست بی ترحم، جفت پاهایم را گرفت و سر و ته‌ام کرد و دو سه ضربه به نشیمن‌گاهم زد. یک باره هوا، ریه‌هایم را پر کرد و من از صدای بلند گریه خودم وحشت کردم.  بعد هم به لولۀ بیرون آمده از شکمم چنگ انداخت و با چیزی برّنده، بطور دردناکی آن را از من جدا کرد.

  محفظۀ جدید بسیار بزرگ‌تر و روشن‌تر از جای قبلی بود. گرچه در میان انبوهی از پارچه پیچیده شده بودم اما خشکی و سردی محفظۀ جدید را حس میکردم. صداها قطع شد. غریب و تنها بودم. دلم برای " آن دیگری" تنگ شده بود، او را می‌خواستم. کجا بود؟ صدایی آهسته گفت: "مُرده به دنیا آمد." صدای ضجه و گریه بلند شد. یکی انگار به من که کنجی افتاده بودم اشاره کرد و گفت "کاش این میمرد." صدای ضجه و گریه بلندتر شد. سرد بود، سردم بود. زن جوان و زیبایی که بی‌حال در بستر  افتاده و از همه بیشتر گریه می‌کرد مرا خواست. همان دست قویِ بی‌ترحم مرا از گوشه اتاق برداشت و در آغوش زن جوان گذاشت و گفت: "بسه دیگه، می‌خوای شیر تلخ بهش بدی که این یکی هم بمیره." یکی گفت "به‌دَرَک." اما زن جوان مرا بیشتر به خود فشرد، صورتش مهربان و خیس از گریه بود. به رویم خم شد و لبان گرمش را روی گونه‌های سردم گذاشت. مهر بوسه‌اش اشکم را درآورد. شست دستم را مکیدم تا گریه‌ام را پنهان کنم. با مهربانی و به آرامی شستم را از دهانم بیرون کشید و نوک سینه اش که شیرۀ جان‌ش در آن بود و بوی محفظه میداد را به دهانم گذاشت؛ مایعی ولرم و شیرین دهانم را پر کرد. با ولع به آن منبع هستی مک می زدم و نمی‌خواستم هرگز رهایش کنم. در آغوش او به سرعت به خواب سنگینی فرورفتم تا برای طی کردن راه دشوار سفری که در پیش رویم بود آماده شوم.

11-11-2021