شعر / بهرام نبی پور

شمشیر کشیده بودی روی شناسنامۀ من!

                    می‌گویی: چه مرگت بود؟

مشروط کرده بودیم،

       بدونِ تیغ بگذری از قرن

       بدونِ سُرب وَ سرِ قانون نتراشی.

1)

شمشیر کشیده بودی روی شناسنامۀ من!

                    می‌گویی: چه مرگت بود؟

مشروط کرده بودیم،

       بدونِ تیغ بگذری از قرن

       بدونِ سُرب

       وَ سرِ قانون نتراشی.

هی‌های‌های هنوز

        هشتاد و هشت گوش

        نشسته رویِ سرِ تو.

هی‌های‌های هنوز

     پنجاه و سه خاطره

     پنج خنجرِ تشدید

     فرو رفته در گلویِ شناسنامۀ من!

2)

گمان می­کنم قسمتِ هشتمِ فصلِ سیزدهمِ داستان بود

که سایه ­هایی درازْ دراز

در کوچه ­هایی تاریکْ تاریک

         می­آمدند و می­آمدند.

ندایی اگر به گوش می­رسید

             ضجّه بود و ضجّه

و مادران، گلهای لاله، به سینۀ خود، به سینۀ خود

                                     سنجاق کرده بودند

و کودکان مشق‎های خود را

نیمه­ کاره، نیمه­ کاره

          رها کرده بودند.

باری کوچۀ هشتم بود،

          در قرنِ - طالعش نامسعود -

یقین دارم، یقین دارم

که سایه­ ها به کمر

          زنبق زده بودند و

          زندیق می­جستند.