ارثیه / شعر / مجید نفیسی

"مادر جانِ نازنین!

پاتو مگذار رو زمین
پاتو بگذار رو چِشَم
نازِ ابروت می‌کِشم."

ارثیه

این هفته پیشدستی می‌کنم
و پیش از این که سلامِ مرا
با شعرِخوشامدگویانه‌ات پاسخ دهی,
آن را از تو می‌ربایم
و با نامت پشت تلفن می‌خوانم:
"مادر جانِ نازنین!
پاتو مگذار رو زمین
پاتو بگذار رو چِشَم
نازِ ابروت می‌کِشم."

هر چه دارم از تو دارم.
چشمهای کم‌سویَت را به من دادی
و از کودکی
در دهانم شعر نهادی.
پس این یک را به تو بازمیگردانم
و آن یک را چون ارثیه‌ای
برای خود نگه می‌دارم.

مجید نفیسی
دوازدهم نوامبر ۲۰۱۶

 

An Inheritance

This week I will get ahead of you

And before you respond to my hello

,With your welcoming poem

I will snatch it from you

:And recite it with your name on the phone

!Dear mother! Lovely mother“

Do not put your feet on the ground

Put your feet on my eyes

”.I die for your eyebrows

Whatever I have

.I’ve gotten from you

You gave me your weak eyes

And from childhood

.Put poetry into my mouth

So I return this one to you

And keep the other for myself

.As an inheritance

Majid Naficy

November 12, 2016