نخستین درسِ آزادی / شعر دو زبانه / مجید نفیسی

در چشمانم

ستارگان رنگ می‌بازند
و در دستانم
خورشید غروب می‌کند.
در لبخندم کودکی به‌دنیا می‌آید
و از قلبم، خونی سرخ، بخار می‌شود.

نخستین درسِ آزادی

نه لقب‌های قدیمی را می‌خواهم
نه عناوینِ تازه را.
مرا با همان نامِ آشنا
صدا کنید.

انسانم من
انسانِ دیروز و امروز
انسانِ امروز و فردا.

در چشمانم
ستارگان رنگ می‌بازند
و در دستانم
خورشید غروب می‌کند.
در لبخندم کودکی به‌دنیا می‌آید
و از قلبم، خونی سرخ، بخار می‌شود.

من خدای خویشتنم و با این همه
خود را روباهی می‌دیدم
با دُمی پیچیده بر سر.

من خدای آفرینشم و با این همه
خود را مهره‌ای می‌دیدم
در چرخِ عبوسِ تولید.

برمی‌خیزم و از مهتابیِ خاموش
به درختانِ مرده در زمستان می‌نگرم.
خود را در شالی می‌پیچم که خواهرزاده‌ام مرجان
برایم در زندان بافته
تا نخستین درسِ آزادی را
به طبیعت و تاریخ داده باشم.

مجید نفیسی

بیست‌و‌دوم دسامبر هزار‌و‌نهصد‌و‌هشتاد‌و‌پنج

First Lesson in Freedom

I want
Neither the old titles
Nor the new ones.
Call me
By the same familiar name.

I am a man
A man of yesterday and today
A man of today and tomorrow.

In my eyes, the stars fade away
And in my hands,the setting sun.
In my smile, a child is born
And from my heart, red blood bubbles up.

I am my own god, and yet
I saw myself as a fox
With a tail wrapped around my head.

I am the god of creation, and yet
I saw myself as a cog
In the frowning wheel of production.

I get up, and from the quiet porch
Look at the dead trees of winter.
I wrap myself in a shawl,
That my niece Marjan knitted for me in prison,
To give history and nature
Their first lesson in freedom.

Majid Naficy
December 22, 1985