نسیم خاطره / شعر / پرتو نوری علا

پَرِ پروازِ پرنده‌ای ناشناس، در شب، 
نسیم خاطره می‌پاشَد 
بر بوسه ها و نوازش‎ها.

نسیم خاطره

در نیمه‌های شب، 

بی‌خوابی، به ایوان می‎کشانَدَم؛

جنگلی مه‌آلود در برابرم
همهمه‌ی گُنگِ دریا، پسِ پشتِ جنگل. 

پَرِ پروازِ پرنده‌ای ناشناس، در شب، 

نسیم خاطره می‌پاشَد 

بر  بوسه‎ها و نوازش‎ها.

نخستین پرتو خورشید

دلِ تاریکی را می‌شکافد؛

به دَمی، همهمۀ دور دریا
غوغای عبور آدم‌ها و ماشین‌هاست

و جنگل انبوه 
درختانِ بی‌برگ و بار پائیزی.

تنها حقیقت،
دیوار سیمانیِ سرای سالمندان است 
که سرد و خاکستری

از آن میان، سَرَک می‌کشد.         

 

پرتو نوری علا 
برگرفته از مجموعه شعر منتشر نشده

2017