چند شعر کوتاه / بهرام نبی پور

سرِ بریدۀ خورشید

            روی نیزارهای زرد؛

به نامِ تو که می‎رسم

گوشۀ سفیدِ ورق، آرام

چین می‎خورَد

و خط، تار می‎شود

1)

لا به لای بوته‎های بابونه

خیره گشته‎ام

     به پیشانی‎ات.

آنسوتر

بالای صخرۀ سفید و بلند،

به ماه

خیره گشته‎اند:

          پلنگِ گرسنه

                       و

                          بُزِ کوهی!

2)

سرِ بریدۀ خورشید

          روی نیزارهای زرد؛

به نامِ تو که می‎رسم،

گوشۀ سفیدِ ورق

آرام

چین می‎خورد

و خط

تار می‎شود،

از خاطرۀ طُرۀ تو.

3)

بُراق که می‎شوی

و  شال را

دورِ موهایت می‎پیچانی و

سینه را سخت

    سپر می‎کنی،

دست‌ها عقب نشینی می‎کنند

و پشتِ  دو تپه

           سنگر می‎گیرند.

بهرام نبی پور