خروش خروس/ شعر/ جهان آزاد

تو نغمه خوانِ امیدی و اوستادِ سرود

در این سیاهی و وحشت، بخوان، بلند بخوان

 خروش خروس

تو ای خروس سحر، خوش بخوان، بلند بخوان
زشور بختی این خفتگانِ بند، بخوان

سفیرِ خوش خبرِ صبحِ پر فروغ، تویی

هزار نغمه ی شیرینِ دلپسند، بخوان

ترا که جامه ی رنگین و جانِ یکرنگ است
براین دورنگیِ دیرنده ی نژند، بخوان

ز مرزهای خراسان بنال، تا ایلام
ز کوهپایه‎ی صیراف، تا سهند، بخوان

چو ماهتاب گذر کن، ز سرزمین ختا
ز آهوانِ گرفتارِ در کمند، بخوان

تو ای نشانه‎ی گردنکشی و رزم وغرور
دلت خوش ونفس‎ات گرم وبی‎گزند، بخوان.

تمامِ منظره، دیوارهای سیمانی است
دو دانگ پنجره در پرده‎ی پرند، بخوان

به رغم کوردلانِ سیاهکارِ دورنگ
برقص روی دو پا، جاج کن*، بخند، بخوان

چو چنگ و عود، به تقریر حال خواجه بکوش**
چو پیر قونیه در نایِ هفت بند، بخوان

به داد خواهیِ آزادگان، خروش بر آر
نگو به دادِ اسیران نمی رسند، بخوان

ز قارقارِ دلازارِ قاریان، مهراس
بگوشِ اهل نظر، پادزند و زند، بخوان

تو نغمه خوانِ امیدی و اوستادِ سرود
در این سیاهی و وحشت، بخوان، بلند بخوان

*جاج کردن (ژاژ؟) در زبان مازندرانی برآشفتن خروس وپروبال کشیدنش برزمین را گویند

**اشاره به این سروده ی حافظ:
دانی که عود و چنگ چه تقریر می کنند
 پنهان خورید باده که تعزیر می کنند